Tag: prawo pracy

Odpis podstawowy

Odpis podstawowy to równowartość dokonanych odpisów, odprowadzonych na rachunek bankowy funduszu.

Odpis podstawowy zmienia się w każdym roku kalendarzowym. Wysokość odpisu podstawowego wynosi bowiem na jednego zatrudnionego:

• 37,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim albo
• 37,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą.

To jednak zasada, od której istnieją wyjątki.

Wysokość odpisu podstawowego na:

• jednego pracownika młodocianego wynosi w pierwszym roku nauki 5%, w drugim roku nauki 6%, a w trzecim roku nauki 7% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, którym mowa wyżej;
• jednego pracownika zatrudnionego w szczególnie uciążliwych warunkach pracy wynosi 50% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa wyżej.

Pracodawcy mogą zwiększyć odpis:

• o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa wyżej, na każdą zatrudnioną osobę, w stosunku do której orzeczono znaczny lub umiarkowany stopień niepełnosprawności;
• o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, o którym mowa wyżej, na każdego emeryta i rencistę uprawnionego do opieki socjalnej sprawowanej nad nimi przez pracodawcę (dotyczy również zlikwidowanych zakładów pracy).

W zasadzie jednak pracodawcy mogą kształtować odpis dowolnie:

• w układzie zbiorowym pracy, a w jego braku
• w regulaminie wynagrodzenia.

Jeżeli u pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie wysokości odpisu na Fundusz lub nie tworzenia Funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Wpłata odpisu

Pracodawca tworzący ZFŚS jest zobowiązany prowadzić odrębny rachunek bankowy dla środków funduszu. Równowartość dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych na dany rok kalendarzowy pracodawca przekazuje na rachunek bankowy Funduszu w terminie:

• do dnia 31 maja danego roku co najmniej 75% równowartości odpisów;
• do dnia 30 września danego roku całość;

31 grudnia należy skorygować wartość odpisów do kwoty rzeczywistej i dokonać wpłaty/wypłaty środków funduszu.

Pracodawcy wypłacający świadczenia urlopowe oczywiście nie dokonują takiej wpłaty, po prosty wypłacają świadczenia urlopowe w odpowiednich terminach.

Okres nauki wlicza się do stażu pracy zawsze, bez względu na okoliczności.Nie ma żadnego znaczenia, w jakim czasie po ukończeniu nauki pracownik podjął zatrudnienie.

Uwaga

Do stażu pracy wlicza się wyłącznie ten okres nauki, którego efektem jest ukończenie konkretnej szkoły.

Okresu nauki rozpoczętej, ale nieukończonej, nie uwzględnia się w stażu pracy, od którego zależy wymiar urlopu.I tak, podjęcie, ale nieukończenie studiów wyższych, nie wpłynie na podniesienie wymiaru urlopu.

Pracownik zatem dla celów urlopowych powinien wylegitymować się świadectwem ukończenia szkoły.

Warunkiem zaliczenia tego okresu jest ukończenie szkoły potwierdzone świadectwem (dyplomem) jej ukończenia wydanym przez taką placówkę. W przypadku pobierania nauki w szkole wyższej warunkiem zaliczenia tego okresu do pracowniczego stażu jest uzyskanie dyplomu magistra lub równorzędnego. Tego wymogu nie spełnia tzw. absolutorium. Natomiast okres nauki w szkole wyższej zakończony tytułem licencjata jest zaliczany do okresu, od którego zależy wymiar urlopu. Licencjat jest jednym z tytułów zawodowych nadawanych absolwentom szkół wyższych (art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym – Dz. U. Nr 164, poz. 1365).
Zatem z tego tytułu należy pracownikowi zaliczyć do okresu, od którego zależy wymiar urlopu – 8 lat.
Na wymiar urlopu nie ma też znaczenia fakt ukończenia przez pracownika studiów doktoranckich.

Przy ustalaniu stażu pracy mającego wpływ na wymiar urlopu, pracodawca zalicza takiemu pracownikowi 8 lat z tytułu ukończenia szkoły wyższej.

Pracownikowi, który posiada absolutorium, nie uwzględnia się do stażu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, czasu nauki w szkole wyższej.Zgodnie z art. 155 § 1 kodeksu pracy zaliczeniu podlega tylko okres nauki ukończonej, tj. stwierdzonej świadectwem lub dyplomem ukończenia szkoły. Osoba, która posiada jedynie absolutorium, nie uzyskała dyplomu ukończenia szkoły wyższej.

Absolutorium– to zwyczajowe stwierdzenie zakończenia studiów wyższych bez uzyskania dyplomu. Absolutorium jako wpis w indeksie uzyskuje się po zdaniu wszystkich egzaminów i dokonaniu zaliczeń wymaganych programem studiów. Uzyskanie absolutorium jest koniecznym warunkiem przed przystąpieniem do obrony pracy dyplomowej.

Tytułem upoważniającym do zaliczenia do stażu pracy okresu nauki w szkole wyższej będzie natomiast licencjat. Zgodnie z § 2 pkt 9 zarządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 9 kwietnia 1992 r. w sprawie określenia rodzajów dyplomów i tytułów zawodowych oraz wzorów dyplomów wydawanych przez uczelnie licencjat jest jednym z tytułów nadawanych przez szkoły wyższe. W razie ukończenia studiów licencjackich do okresu zatrudnienia, od którego zależy wymiar urlopu, wlicza się 8 lat, tak jak w przypadku studiów magisterskich.

Podstawa prawna:  art. 155 k.p.